Dag 1

Zondagnacht 30 juli 2012, 00.30 uur en ik kruip in mijn bed, mijn wekker staat op 02.00 uur en ik kan de slaap niet vatten.

Om 01.30 uur sta ik al terug in de badkamer en omstreeks 03.00 uur vertrekken we naar Zaventem om van daaruit richting Spanje, Alicante te vliegen.

Voor de eerste keer zal ik mijn zoontje en mijn woefkes een week moeten missen. Geen zon-zee-strandvakantie dit keer, maar ik ga voor een week op bezoek bij de verschillende asielen waar Galgo’s opgevangen worden. Mijn reispartner en tolk is Elke Bormans die me zal rondleiden gedurende deze 6 dagen.

In Spanje aangekomen gaan we in de luchthaven op zoek naar de maatschappij EMZ om onze huurauto in ontvangst te nemen. Na 1 telefoontje hebben we de juiste persoon te pakken. Een eerste verrassing staat ons al te wachten: i.p.v. een lichte vrachtwagen (Opel Combo or simular) staat er buiten een Renault Megane te blinken. “Geen probleem” zegt meneer de Spanjaard! Je kan de achterbank plat leggen en dan is er plaats genoeg voor de kooien en de bagage. Uiteindelijk heeft het toch nog een hele tijd geduurd voor alles in de wagen was geladen en het kofferdeksel dicht kon.

We rekenen af, stellen de gps in en rijden richting Ibi om de 4 transportkooien die we nodig hebben om de 4 hondjes mee naar België te vliegen af te zetten in het asiel. Na een korte ontmoeting met Raquel en haar medewerkers rijden we verder naar onze volgende bestemming, het asiel Arca de Noe in Albacete. Volgens de gps zou het een rit worden van 2 uur, geen tijd te verliezen dus en gas geven! In Spanje kennen ze echter geen adressen en huisnummers zoals bij ons thuis, maar enkel de vermelding van de stad of streek en dan bv. paal nr. 9 op de autostrade. De rit duurt uiteindelijk 3,5 uur eer we aankomen in het asiel van Albacete. Het is er heet, de thermometer geeft een temperatuur van + 40° aan!

In het asiel maak ik kennis met Sole, één van de drijvende krachten achter het asiel en haar medewerkers. Het geblaf komt me tegemoet, ik ben benieuwd naar de honden! We wandelen door het asiel om alle hondjes even te bezoeken en een aai over hun bolleke te geven. Ik smelt wanneer ik bij de hokken van de Galgo’s kom en ik ga alle kooien in om ze allemaal een dikke knuffel te geven. Komaan niet bleiten Wendy, zeg ik tegen mezelf en ik slik mijn emoties weg. Elke ziet ondertussen al enkele mooie Podenco’s die ook zo erg een gouden mandje verdienen.

In de namiddag is het asiel een paar uur gesloten en we rijden naar een wegrestaurantje vlakbij om een salade te eten. Nadien rijden we naar Sole om bij haar thuis onze koffers af te zetten en ons een beetje op te frissen en tegen 16.00 uur rijden we terug naar het asiel tot om 18.00 uur alles wordt afgesloten.

Sole vertelt ons een triest verhaal: onlangs was er blijkbaar een jager aan de poort van het asiel geweest met zijn Galgo terwijl het reeds gesloten was. Maar i.p.v. de volgende dag terug te komen had hij er niet beter op gevonden dan zijn Galgo ter plekke neer te schieten. De volgende morgen vonden de medewerkers van het asiel de hond volgeschoten met hagel aan de poort. Verschrikkelijk! Maar in Spanje de normaalste zaak van de wereld.

Dag 2

Na een warme nacht vertrekken we al vroeg richting Pedroñeras Albergue waar we een bezoek brengen aan Sonia Lopez. Sonia steekt als vrijwilliger een handje toe bij het verzorgen van de dieren op het privé-terrein van een Spaanse man die er woont tussen de hokken en kooien die hij maakte om honden op te vangen.

Je merkt onmiddellijk dat deze mensen minder middelen hebben om de dieren te verzorgen. Er is te weinig geld om ze een degelijke huisvesting te geven en de medicatie die sommige honden toch wel dringend nodig hebben. Het is er snikheet en de honden hebben praktisch geen schaduw, zitten onder de teken en werden nog niet gecastreerd of gesteriliseerd. De dieren hier hebben ook veel minder kans op adoptie dan de honden in bv. de asielen van Albacete of Asoka. Maar toch een dikke pluim voor Sonia voor wat ze hier doet. Ze zet zich in om de hondjes een zo goed mogelijk leven te geven, al is het heel hard.

Terug op weg richting Albacete maken we rechtsomkeer omdat ik een hondje zag lopen dat in een erbarmelijke toestand verkeert. Wanneer we terug aan het terrein komen zien we hem al meteen, hij waggelt er verlaten rond alsof hij ieder moment door zijn poten kan zakken. Wanneer we hem te pakken hebben geven we hem het brood en de ham die ik zojuist kocht in een tankstation. Het gaat er gretig in. Maar wat ziet het beestje eruit, hij is zo oud en graamager. Mijn eerste reactie was om hem in de auto te zetten en het beestje te helpen. Maar dan stellen we ons de vraag: doen we hier wel goed aan? Wat als het diertje hier woont? Elke gaat dus binnen en vraagt van wie de hond is. Door de locals wordt er wat gelachen van ooh dat is maar een oude hond vol vlooien etc. Maar wanneer Elke laat zien dat het haar menens is en dat ze hem zal meenemen roept er iemand: NEE dat is mijn hond, hij blijft hier! Verzorg hem dan, probeert Elke nog, maar tevergeefs, wij moeten het sukkeltje achterlaten en hopen dat hij vlug zal inslapen en niet veel meer hoeft te lijden. De Spaanse mentaliteit, ik kan dat echt niet begrijpen!

We rijden dan verder naar het asiel van Albacete en maken ons nuttig door met enkele hondjes te gaan wandelen en de opslagplaats op te ruimen. De puppyvoeding wordt gesorteerd en in grote zakken opgeslagen, soort per soort. We leggen alles netjes op palletten en keren de ruimte zodat het er al een stuk properder en overzichtelijker uitziet. Daarna nemen we een deel van de hokken met hun loopruimte onderhanden, ruimen de uitwerpselen op en spuiten alles proper. Zo hebben de hondjes weer even een frisse ruimte.

Nadien rijden we met Sole mee naar de fostermama om onze 2 pups op te halen die mee naar België kunnen. In tussentijd rijden we nog mee naar de kliniek in Albacete om een hond met huidproblemen te laten verzorgen. Hier maken we ook kennis met de Spaanse manier van parkeren, de auto wordt tussen 2 andere wagens geduwd zodat de bumpers tegen elkaar plakken, maar hé who cares? We staan geparkeerd! Elke en ik kijken elkaar aan en kunnen onze lach niet onderdrukken. Hahaha. Ondertussen is het alweer 18.30 uur geworden en rijden we naar onze logeerkamer bij Sole, we snakken naar een frisse douche!

Dag 3

We nemen afscheid van Sole en bedanken haar voor de gastvrijheid van de voorbije dagen. Vandaag rijden we naar Cehegin waar we een afspraak hebben met Amparro, zij laat ons zien waar en hoe ze werken. Samen met enkele vrijwilligers houden ze enkele tientallen honden in een oud huis op een verlaten terrein zonder water, elektriciteit of verwarming. De vrijwilligers werken met een beurtrol en 2 maal per dag komen ze samen om te poetsen, de dieren te voederen en met hen te gaan wandelen. Naar Spaanse normen hebben de hondjes hier een aangenaam leven; het huis is tamelijk koel en proper en er is plaats en eten genoeg voor iedereen! Overdag, wanneer er gepoetst of gevoederd wordt, mogen sommige honden vrij rondlopen omdat ze niet weglopen en dicht bij huis blijven. We krijgen een volledige rondleiding en in het huis kunnen onze pupjes even de pootjes strekken en hun buikje rond eten. En wederom sta ik versteld van wat deze mensen verwezenlijken. Het gebeurt tenslotte allemaal op vrijwillige basis en eigen initiatief! We nemen foto’s van de hondjes en gaan dan even op bezoek bij de ouders van één van de meisjes. Deze mensen zijn zo gastvrij en bieden aan om de pups even bij hen te laten zodat wij met de vrijwilligers een hapje kunnen gaan eten in het dorp.

Na dit bezoek is het weer de hoogste tijd om langs Ibi te rijden omdat onze pups hier moeten overnachten vooraleer ze zaterdag naar België kunnen vertrekken. Hierna gaan we terug op weg en checken in in onze hostal waar we na een verkwikkende douche klaarstaan om met 3 vrijwilligers een hapje te gaan eten. Ik leer weer 3 prachtige dames met een goed hart kennen die hun steentje bijdragen om de hondjes een goede opvang te geven in het asiel van Ibi.

Dan is het weer de hoogste tijd om in ons bedje te kruipen, morgenvroeg 06.00 uur moeten we de pups in Ibi ophalen om ze tijdig naar de luchthaven te brengen, zij vliegen naar België, naar hun gouden mandje! Op de luchthaven verloopt alles vlot, weer 2 hondjes gered; van vuilbak-puppy (ze werden gevonden in een vuilnisbak) naar een gouden mandje mogen verhuizen, een hemelsbreed verschil!

Dag 4

Vanaf de luchthaven rijden we door naar Asoka el Grande. Een speciaal moment voor mij omdat mijn 2 eigen Galgo’s Ru en Arko van dit asiel afkomstig zijn. Hier ga ik zien waar ze in Spanje terechtgekomen zijn en hoe onze Ru hier geleefd heeft nadat hij door een jager hier volledig uitgemergeld werd afgegeven. Arko werd hier geboren nadat de moeder was weggehaald bij de zigeuners...

Asoka is een net en goed georganiseerd asiel waar ze kunnen rekenen op vele vrijwilligers. Dit zijn vooral studenten die hier in Alicante naar de universiteit gaan.

We bezoeken de hondjes in de binnenhokken en krijgen de nodige uitleg van één van de vrijwilligers. Nadien ga ik met een Galgo wandelen en Elke met een Podenco. De Galgo is zoooo lief! Weer eentje die zoals alle anderen trouwens een gouden mandje verdient!

Hierna rijden we door naar Alicante stad. We bezoeken de Protectora de Animales van Alicante, althans dat is de naam, maar hun werking is meer de werking van een dodingsstation. Er zitten zoveel honden, van alle mogelijke rassen en formaten, ook dure honden zoals bv. een Sharpei. We komen aan een klein hok met een grote zwarte hond erin, op de grond allemaal bloederige diaree. Dit diertje ziet er zoooo ziek uit maar er wordt blijkbaar niets aan gedaan. Elke hond verblijft hier maximaal 21 dagen. Als hij dan niet weg is, wordt hij gedood. Voor elke dode hond krijgt dit asiel 65€ van de staat! In het laatste hok zie ik een oud bruin pincherke zitten en mijn hart breekt, het beestje wacht hier op zijn dood. Maar we moeten verder, ik slik mijn emoties door en denk ‘je kan ze niet allemaal redden’ maar God, wat is dit moeilijk! Dit kleintje had ik toch nog graag een paar mooie laatste jaren gegeven...

Na dit bezoek worden we verwacht bij Flor en haar man, wederom een familie die zich inzet voor de hondjes. Zij wonen op een appartement in Alicante stad en hebben een Podenco in huis. Zoals altijd worden we zeer hartelijk ontvangen en gaan met hen in de namiddag een hapje eten.

Dag 5

We rijden terug naar Ibi en helpen een handje in het asiel. We geven een Podenco-mixje een fris badje en knippen zijn vacht met een schaar want de tondeuses zijn allemaal stuk in het asiel. Weer iets om bij op het lijstje te zetten om in te zamelen voor de vrijwilligers hier. Het hondje laat het allemaal gebeuren en is blijkbaar tevreden dat hij van alle klitten verlost is. Daarna maken we de binnenhokken proper waar de pups verblijven en nemen we het poezenverblijf onderhanden. De vloer wordt gepoetst en de kattenbakken verschoond. We leggen een paar zachte dekentjes neer in de mandjes en zo kunnen deze diertjes ook weer genieten van hun propere mandjes.

In de namiddag rijden we met Raquel en José naar een afgesproken plaats waar 2 Nederlandse mensen met een transportbus staan te wachten en die 2 hondjes van het asiel mogen meenemen. Het transport gaat richting Nederland. Er komen ook nog enkele mensen ter plaatse van een andere organisatie met 2 Galgo’s die ook mogen meerijden. Deze diertjes hebben nog een hele afstand af te leggen maar ook voor hen ziet de toekomst er rooskleurig uit en is de Spaanse ellende voorbij. De Galgo’s hebben schrik om in de transportkooien te gaan en ik heb met hen te doen. Ik denk nog bij mezelf: nog even geduld jongens en dan is er voor jullie een gouden mandje!

Van hieruit rijden we door naar een plaats waar zigeuners wonen en gaan er poolshoogte nemen of er eventueel mishandelde hondjes rondlopen. Als we aankomen is het er héél rustig, geen levende ziel te bekennen, de zigeuners houden hun siesta. Ik neem een paar foto’s van hun woonplaats en van een hondenhok of van wat een hondenhok moet voorstellen maar er hangt een ketting aan dus.... Het is niet meer dan een zeil met rommel rond.

Van hieruit rijden we door naar een dodingsstation in Caudete. Raquel heeft er 2 hondjes gereserveerd en die gaan we ophalen. Met een bang hartje stap ik uit de auto en ik vraag me af wat ik hier allemaal ga te zien krijgen... Wanneer de man van het asiel arriveert, gaat de poort open. Vooraan is het gemeentelijk containerpark van Caudete en achter dit gebouw ziten de hondjes, als afval achtergelaten op het containerpark/dodingsstation. Bij één van de hokken zegt de man dat ze de hond gaan laten inslapen en dat hij niet geadopteerd kan worden omdat hij te agressief is. De 2 geluksvogeltjes die met ons mee mogen worden uit hun kooien gehaald en zijn wild enthousiast wanneer ze aangelijnd worden. Deze zijn nu veilig en aan de dood ontsnapt. Ik mag er niet aan denken wat er met de anderen gaat gebeuren...

’s Avonds laden we onze transportkooien terug in de auto bij het asiel van Ibi want de volgende dag vliegen ’s morgens vroeg, om 05.00 uur!, terug naar België, samen met onze hondjes.

Dag 6

We zijn ingepakt en staan klaar om te vertrekken. José zit op de luchthaven al op ons te wachten met de hondjes en Raquel is onderweg. We maken de kooien klaar en checken in. Weer enkele hondjes die een mooie toekomst tegemoet gaan! Hiervoor doen we het! De hondjes beseffen het nog niet, maar vanaf nu zullen ze nooit meer honger moeten hebben of op beton moeten slapen en in de winter zullen ze een warm nestje hebben bij de verwarming. Een mooie toekomst voor hen, samen met een baasje dat hen heel graag zal zien!

Nawoord

Deze reis was een indrukwekkende ervaring en heeft me des te meer doen beseffen hoezeer men in de asielen onze hulp nodig heeft. Er is nog steeds heel weinig respect voor dieren in Spanje, vooral dan bij de Gitanos (zigeuners) en de jagers; zij blijven de (wind)hondjes mishandelen de honden krijgen het daar het hardst te verduren. Mijn diepste respect gaat naar de mensen van de verschillende asielen die zich elke dag opnieuw inzetten en vechten tegen het onrecht wat deze dieren wordt aangedaan.

Ik hoop dat op een dag de dodingsstations zullen verdwijnen en dat de mentaliteit t.o.v. dieren in Spanje verandert zodat elk levend wezen met respect behandeld wordt en in waardigheid kan leven. Maar er is voorlopig nog een lange weg te gaan en hulp van buitenaf blijft een noodzaak!

Hierbij wil ik ook Elke bedanken om mij mee op pad te nemen en mijn tolk te zijn. Ondanks de vele ellende die we gezien hebben, heb ik toch een fijne tijd gehad (soms met een lach en een traan) en was deze reis meer dan de moeite waard. Ik draag de Galgo’s, de Podenco’s en de vele andere mishandelde en verwaarloosde honden mee in mijn hart en zal deze ervaring nooit vergeten. We moeten samen blijven vechten voor dit onrecht en hopen dat het in de toekomst ooit goed komt voor deze dieren.

Wendy

Rollercoasterreis langs Spaanse asielen

Het is woensdag 24 juli 2013, 4 uur in de ochtend als ik bij Wendy Mols aan de deur sta om haar en Elke op te halen om naar Zaventem te rijden. Deze keer zou ik ook eens mee gaan want als vrijwilliger en opvangmama wou ik toch zelf wel eens de situatie in Spanje met eigen ogen bekijken. Maar ik had ook een plezante missie want ik zou Mabel ontmoeten! Mabel is de Spaanse opvangmama van ons Noah die we zelf begin dit jaar adopteerden. Via Facebook hou ik haar nog steeds op de hoogte van hoe alles met Noah verloopt sinds ze in België woont. Mabel is zelf vrijwilligster in het asiel Asoka el Grande en heeft Noah mee helpen vangen en haar daarna 3 maanden in opvang gehad.

Maar om terug te komen op ons vertrek: Wendy en ik stonden dus netjes op tijd te wachten maar van ons Elke geen spoor. Wel een berichtje gekregen “ik ga een kwartierke te laat zijn”... En zo begon daar in Geel om 4.15 uur al de race tegen de klok en leerde ik ook meteen de rijstijl van Elke Schumacher kennen. In Zaventem aangekomen moesten we al aanschuiven om op onze gereserveerde parking te geraken en binnen aan de incheckbalie was het al niet veel beter. We hadden ook nog eens (te veel) vluchtkooien bij om onze hondjes straks mee terug te brengen en na een kort overleg welke van de twee dames het vriendelijkst leek, kozen we unaniem voor de linkse en ja hoor, ons vrouwelijk inschattingsvermogen had het juist en de kooien werden zonder verder al te veel problemen ingecheckt. Nog snel, snel een broodje gekocht en lopen, lopen om op tijd onze vlucht te halen .... Enfin, so far, so good!

In Alicante aangekomen zouden we onze huurwagen oppikken en natuurlijk kregen we niet wat we gevraagd hadden. We moesten het stellen met een veel te kleine wagen maar met een scheve achterbank en veel moeite kregen we er toch al onze vluchtkooien in gestapeld. Na een kwartiertje rijden begon het olielampje te branden. Naar de verhuurfirma gebeld: “kom maar terug dames dan krijgen jullie een andere”. Nadat ons Elke eens danig van haar oren had gemaakt, kregen we dan toch de grotere auto die we aanvankelijk besteld hadden en kon iedereen - dus ook ik op de achterbank - makkelijk zitten.

Dan op weg naar Asoka el Grande. Daar werden we super vriendelijk onthaald en rondgeleid door Monica, een van de vrijwilligsters die met veel vuur en liefde vertelde over al de hondjes daar. Naar Spaanse maatstaven is Asoka een goed asiel. Er zijn veel vrijwilligers om te helpen en het was er zeer proper. Hok per hok zijn we alle hondjes gaan bekijken en allemaal, op enkele bange na, kwamen ze dicherbij voor wat aandacht en knuffels. De vrijwilligers in het asiel waren allemaal enorm dankbaar voor wat wij hier als organisatie doen, echt hartverwarmend.

Na de rondleiding gingen we samen met Monica en Joaquin op weg voor de ontmoeting met Mabel. Ze was die dag aan het werk en kon dus zelf niet naar het asiel komen om ons te ontmoeten, maar wij mochten haar wel even bezoeken op haar werk. Toen ik daar binnen stapte herkende zij mij meteen en het werd een heel hartelijke begroeting. Mabel had tranen in haar ogen en bedankte me meerdere keren omdat ik nu voor Noah zorgde. Nog even met Mabel op de foto: de Spaanse en de Belgische opvangmama met een band voor het leven dank zij ons gezamenlijk windekind en daarna was het tijd om onze reis verder te zetten. Die dag stond er nog een bezoek aan een ander asiel op onze planning.

Na een heel eind rijden kwamen we aan bij Arca de Noe in Albacete. Hier kreeg ik het best wel moeilijk: zoveel!!! prachtige mooie honden van alle soorten maar ook héél veel Podenco’s. Ik kreeg een brok in mijn keel en wist dat ik nu moest slikken en proberen om niet te veel na te denken. Het enige wat ik kon doen was al die lieverdjes achter de tralies knuffelen en strelen. Weer kregen we een rondleiding door heel het asiel, ditmaal van Sole. Ze vertelde de verhalen van de hondjes en de katten met een lieve rustige stem en met een glimlach op haar gezicht en als de verhalen te erg waren zag je een gedwongen gelatenheid. Het moet verdomd moeilijk zijn om als dierenliefhebber in dit land te leven!

Na dit bezoek was het tijd om wat te eten en te rusten, alles te laten bezinken, alhoewel ... Het blijft allemaal serieus door uw hoofd spoken, al die bomvolle kooien, zo veel lieve honden ...

Dag twee reden we naar Cehegin om protectora A.N.N.A. te bezoeken. Dit is geen asiel maar een organisatie van een aantal vrouwen die een oud verlaten huis in gebruik genomen hebben om verwaarloosde honden op te vangen. Ongelooflijk hoe zij in deze moeilijke omstandigheden voor de honden zorgen. ’s Morgens rond half acht komen ze in het huis aan en zetten ze alle honden (een 30tal) aan een ketting onder een boom zodat ze wat schaduw hebben. Dan poetsen ze het hele huis en slepen ze water naar boven want stromend water of elektriciteit is er niet.

Daarna gaan ze om beurten met alle honden wandelen. Wendy, Elke en ik hebben 1 toer meegelopen, een half uur in de brandende zon berg op, berg af, geen schaduw te bespeuren. Doodop en met een hoofd als een tomaat waren we, de dames doen dit ongeveer 7 keer per dag! Na de wandeling worden alle drink- en voederbakken binnen gevuld en worden alle honden terug in huis gezet. Daarna zei één van hen: en nu komt het ergste deel van de dag, alles op slot doen en de honden achter laten tot morgen (het was toen 2uur in de namiddag). Ongelooflijk veel respect voor deze dames! Zo zie je maar dat ook Spanje zijn dierenliefhebbers heeft, al zijn ze helaas in de minderheid.

Die avond gingen we met een paar van deze dames een hapje eten in het centrum en daar zagen we een klein schattig hondje, ze zwierf op straat en na een beetje rondvragen wisten we dat ze er al een hele tijd rondhing en tja ... zo een schatje konden wij toch niet aan haar lot overlaten. Na even overleggen werd beslist dat ze mee naar België mocht. Wendy zou haar opvangen en dus werd deze kleine gelukzak gedoopt tot Wendyke! Op weg naar huis kwamen we nog een zwervertje tegen, ons Elke vol op de rem en ja hoor, ook deze lieverd liet zich strelen en genoot van al de aandacht en tja ... deze dan ook maar in de auto, we hebben hem Milo gedoopt. Voor we in ons bed kropen kregen Wendyke en Milo nog te eten waarna ze met elkaar gingen spelen. Het leek wel of ze beseften dat ze gered waren en samen een feestje vierden. Op dag drie reden we terug richting Alicante, we zouden hier een dodingsstaton bezoeken, maar dat was héél moeilijk te vinden. Elke was er al wel een paar keer geweest maar er stonden nergens straatnamen en alle straatjes en wegen lijken er ook zo veel op elkaar. Ze vloog de ene oprit op, de andere af... Als ons ma haar zou zien rijden met mij daar achterin, zou ik nooit nog mee mogen! Ik ben op een gegeven moment zelfs van de achterbank gevallen, je moet niet vragen hé, letterlijk een rollercoaster hahaha. Maar uiteindelijk vonden we toch het dodingsstation en met een klein hartje stapte ik uit. De accommodatie was eigenlijk best goed, menig asiel zou super blij zijn met zulke mooie rennen maar de honden zagen er zo slecht uit, onverzorgd en vol teken. Hoe verder ik langs de hokken liep, hoe moeilijker ik het kreeg en bij het zien van een heel oud Yorkshire terriertje dat in een hok zat met zeker tien drukke puppy’s, brak mijn hart, ik moest me omdraaien en de tranen liepen over mijn ogen. Ik dacht aan mijn eigen oude Roxje, hoe hij gesteld was op zijn rust. De blik in de ogen van dat hondje achtervolgt me nog steeds. Wat me ook opviel is dat de honden in de asielen blaffen als ze mensen zien, dit om aandacht te vragen. Hier is het blaffen meer een soort huilen, net of ze weten dat ze eigenlijk geen toekomst meer hebben.

Hierna reden we door naar het asiel in Ibi. Daar troffen we een jachthond aan die pas overreden was, hij was ocharme vel over been en helemaal in shock. Elke is op zoek gegaan naar kussens en dekens om hem wat comfortabeler te leggen, dit was het weinige dat we voor hem konden doen. Met een triest gevoel gingen we het asiel verder bekijken en ontmoetten we ook 2 Podenco’s. Zij mochten de volgende dag met nog 4 andere gelukkige hondjes met ons mee naar België vliegen. Die avond waren we toch alle drie wel onder de indruk van al de ellende van die dag. We zijn nog een beetje gaan eten en kropen daarna op tijd in ons bed, de volgende dag zouden we weer heel vroeg op moeten. Maar natuurlijk, na zo een dag de slaap vatten, dat gaat gewoon niet hé. Uiteindelijk zijn we van pure ellende onnozel beginnen doen en om middernacht sliep er nog niemand, mede ook doordat er spoken op de kamer zaten en ook omdat iemand zich genoodzaakt voelde om elk half uur haar iPhone te controleren.

De volgende dag dus al heel vroeg op weg naar de luchthaven waar we ook de andere hondjes te zien kregen die we mee zouden overvliegen, waaronder Melila een ouder hondje dat het geluk heeft om bij Elke te mogen gaan wonen en een Galgo die bij mij in opvang zou komen. Terwijl ik naar deze 6 gelukkigen keek dacht ik “als ik vroeger hondjes ging afhalen in Zaventem dan dacht ik altijd ‘weer’ x aantal gered”. Deze keer dacht ik ‘maar’ x aantal gered. Ik had nu gezien hoeveel honden er nog in de asielen moesten achterblijven.

Tijdens deze reis wilde ik met eigen ogen het Spanje achter de mooie Costa’s zien. Daar waar de Galgo’s en Podenco’s maar ook zeker alle ander rassen, geen huisdieren zijn maar gebruiksvoorwerpen die men weggooit als men ze niet meer nodig heeft. Bij elk nieuw opvanghondje sta ik verbaasd van het lieve aanhankelijke karakter dat ze hebben en sta ik ervan te kijken dat ze toch steeds weer opnieuw een mens in vertrouwen durven nemen. Onze hulp is heel hard nodig voor de dieren maar ook voor alle vrijwilligers. Ik heb enorm veel respect voor hen die hier dagelijks moeten vechten met héél beperkte middelen om de honden toch nog iets van liefde te geven. Ik wil ook Elke en Wendy bedanken. Met een lach en een traan hebben we samen onze rollercoasterreis beleefd, een ervaring die ik zal meedragen en uitdragen naar anderen toe.


Diane