Je moet 's nachts naar de sterren kijken … Voor jou is dan mijn ster één van de vele sterren … Sterren zullen je vrienden zijn. Voor mensen hebben de sterren een verschillende betekenis. Voor sommige mensen die veel reizen dienen de sterren als gids. Voor anderen zijn het alleen maar lichtjes. Weer anderen, de geleerden, zien er grote vraagstukken in … Jij zult sterren hebben zoals niemand anders heeft ... Als jij 's nachts naar de hemel kijkt zal het zijn alsof alle sterren lachen … En als je eenmaal getroost bent, dan zul je heel blij zijn, dat je me gekend hebt. Je zult altijd mijn vriend zijn en je zult met me mee willen lachen. (Antoine de Saint-Exupéry, De Kleine Prins)

Vroeg of laat (en we hopen allemaal laat) komt het moment dat we afscheid moeten nemen van ons hondenmaatje. Dat is een ontzettend moeilijk moment en zorgt voor heel veel verdriet. Toch hoort ook dit ontegensprekelijk bij het adopteren van een hond. Je hebt alles met hem/haar gedeeld, gekke bokkesprongen en misschien ook minder leuke dingen. Dit alles te moeten missen, is heel zwaar. Soms helpt het om te denken – net zoals de kleine prins hierboven- dat er een plek is aan de hemel waar sterretjes herinneren aan diegenen die ons lief waren en niet meer bij ons zijn. Met een glimlach denk je dan terug aan al het moois dat je (Spaanse) hond je gegeven heeft en koester je je prachtige herinneringen. Hieronder vind je verhalen terug van honden die nu twinkelende sterretjes zijn. We vergeten ze nooit!

KIVA

je spullen heb ik opgeruimd met tranen in mijn ogen het viel mij vreselijk zwaar zullen die tranen ooit nog drogen?

'k heb verdriet om jou mijn allerliefste kameraad en kijk steeds weer naar die plek waar jouw mand nu niet meer staat

zal dit minder worden? zal 't ooit weer beter gaan? zal 't verdriet ooit slijten? kan ik 't zonder jou wel aan?

men zegt dat het inderdaad wat minder pijn gaat doen... maar 't gemis zal eeuwig blijven... daar kan ik niets aan doen

'k zal je nooit vergeten jij maakte mij vrolijk en blij dat neemt niemand ons nog af... want jij, jij hoorde echt bij mij!

Kiva, je bent maar even in mijn leven geweest maar je zal voor eeuwig in mijn hart zitten.

RONJA

Ren Ronja, ren zonder angst

Ren lieve meid, ren vrij

Ren mooie meid, ren over de regenboogbrug

SOL

Sommige mensen zeiden ons: “jullie weten niet waaraan jullie beginnen een hond uit Spanje adopteren!”. En inderdaad, gelijk hadden ze: we wisten niet was ons overkwam want zoveel liefde, happiness en vertrouwen in de mens hadden we nooit ervaren. Iedere dag opnieuw bracht je warmte in ons leven.

Je was echt “onze” zon in huis en ons leven, ook al was je een kleine pikkendief… want eten was niet veilig voor je lange neus. En het maakte niet uit of het vlees, stokbrood, Ossobuco of zelfs mosselen waren… als we even niet keken… Weg was het! En iedere keer moesten lachen want je genoot ervan.

Je kon echt uren genieten van languit in de zetel te liggen of voor het raam als de eerste zonnestralen binnen vielen en dan kreeg je het zo lekker warm en moesten we knuffelen.

Totaal onverwacht moesten we je op vrijdag 4 september 2015 laten gaan.Een dag die we nooit zullen vergeten omdat we ons wondertje moesten laten vertrekken over de regenboogbrug.

Als ik nu ’s avonds buiten kijk en een ster zie schitteren troost ik me met de gedachten dat jij dat bent en die er altijd zal zijn en die altijd waakt over ons.

Totdat we elkaar terug zien aan de andere kant zal ik naar de sterren blijven kijken ’s avonds en je slaapwel wensen lieve Sollie Knollie.

ROX

Lieve kleine Rox,

Neen, je was geen hondje van Spanish dogs rescue, je was een medewerker want vele opvanghondjes hier bij ons thuis hebben steun gezocht en gevonden bij jou. Op jou speciale manier kon je hen leiden en geruststellen, beter dan een mens kan doen. Zelf was je ook gered door mij, maar hier in België, je was eerst een kadootje voor de kleinkinderen maar na 4 maanden was het leuke er af, en ging je aan de ketting bij de boer.

Tot ik mijn dappere schoenen aandeed en ging vragen of ik je mocht kopen en ja hoor, het mocht . Het leek of je het allemaal snapte en je hele leven was je mij dankbaar en trouw, je was mijn beste maatje in moeilijke tijden maar ook ontelbare keren toverde jij een glimlach op mijn gezicht.

Ongelooflijk fier was ik toen men jouw foto uitkoos om op een groot bord in Spanje te staan met de tekst erbij dat het verboden is om honden achter te laten. Je bent gelukkig lang bij me kunnen blijven ook al moesten we telkens een beetje afscheid nemen, al die dingen die niet meer konden en dan kom je plots aan dat laatste beetje.

Met heel veel pijn in mijn hart heb ik de afschuwlijke moeilijke beslissing moeten nemen maar ik had je beloofd dat als het echt niet meer ging, dat ik je zou laten gaan.

Zachtjes ben je in mijn armen ingeslapen en het gemis is ongelooflijk groot. Maar dankbaar denk ik terug aan onze tijd samen, wat hebben we genoten van elkaars aanwezigheid, onze liefde was zo groot.

Dag mijn aller allerliefste vriendje,in mijn hart je bent voor altijd dicht bij mij.

JARA

Gereserveerd en een trieste blik, geen vertrouwen in de wezens op twee benen, altijd op je hoede, hoe kan dat ook anders na 10 jaar te hebben gewoond in een asiel. Je zag de ene na de andere hond vertrekken naar een forever home. Niemand zag jou, niemand zag je schoonheid en je lieve koppie met de lege blik in jouw ogen, je was immers een oude 11-jarige bange Podenco.... who cares?

Jouw foto’s op Facebook veranderden niet alleen onze levens maar ook jouw leven, lieve mooie trotse Jara. Eindelijk, op een koude avond half oktober 2014, mochten wij en jouw broertje Bruce jou in ons leven verwelkomen. Je was mager en zo bang, alles was nieuw en alles was eng. De eerste 2 dagen kwam jij je mand niet uit, je plaste op je dekens maar liet niets merken. Daarna volgden vele maanden waarin jij langzaam leerde dat het leven bij de mens nog zo slecht niet was.

Maanden lang hebben wij jou dagelijks met de hand gevoerd, want eten wilde of durfde je niet. Langzaam kroop je uit je schulp, verkende je het huis en de buitenwereld. Je groeide...niet alleen in de breedte maar ook geestelijk. Je begon te genieten van het gras, de geuren die je onderweg ontdekte en vooral in de stilte kon je een bokkesprong maken. Van andere honden moest je niets weten. In jouw eerste vakantie tolereerde jij de Galgos en Podenco van mijn zus en dat accepteerden zij. Aan het einde van de vakantie heb je zelfs nog lopen rennen en springen, wat voor andere honden normaal is maar voor jou totaal nieuw was. Wat hebben wij genoten van jouw sprintjes en vreugdesprongen. Je leerde al snel dat je na elke wandeling wat lekkers kreeg en stond dan ook na een wandeling bij de kast te wachten. Helaas, zoals veel Spaanse traumahonden, bleef je in huis bang voor de schaduwen in de avonden, de onverwachtse geluiden.

Je was de schaduw van Joyce, zij was alles voor jou. Je vertrouwde haar volkomen, als zij in de buurt was lag je echt ontspannen in diepe slaap. Helaas was je geest goed maar je lichaam was op, de 10 jaren in het asiel, de slechte voeding, geen medische zorg en het liggen op de koude grond hebben jouw lichaam geen goed gedaan. Je begon slechter op te staan en te lopen en viel soms om. Zaterdag 5 november zijn wij met jou naar de dierenarts gegaan. Wat daar gebeurde typeert weer de Podenco. In de dierenartspraktijk liep een jonge Podenco rond en dat was de enige hond ooit, buiten Bruce, die jij accepteerde in jouw buurt, hij mocht aan je ruiken je vond het goed. Je bloedonderzoek was goed, je kreeg medicatie en pijnstilling en zou moeten opknappen maar helaas deed je dat niet. Wij wilden geen polonaise aan jouw lijf. Je gaf zelf duidelijk aan dat het genoeg was, je geest wilde wel maar je lichaam was zo moe.

Maandag 8 november heb jij je pad vervolgt en ben je naar de hondenhemel gegaan. Het ging heel rustig en heel snel, het was goed zo. Twee jaar en een kleine maand heb jij op jouw manier nog mogen genieten bij ons, van een leven buiten het asiel, van onze liefde en genegenheid. Wij lieten jou in je waarde, niets moest maar alles wat jij wilde mocht.

Je wordt elke dag gemist Jara. Ren vrij en jaag zoals een Podenco hoort te doen.

R.I.P lieve mooie trotse Jara Joyce en Hans de Jong